De gletsjers smelten, de aarde warmt op en alle bronnen raken uitgeput. Wat betekent het voor ons als het noodlot toeslaat? Sommige mensen bereiden zich voor op een ramp, bouwen een degelijke schuilplaats en slaan voedsel in. Theatermakers Iona en Rineke komen tot een andere, radicale oplossing voor de wereld. Met liefde staan zij klaar om onze verantwoordelijkheid over te nemen.
Het podium in de benedenzaal van het Grand Theatre wordt gekenmerkt door hoge stellages, overweldigende pasteltinten en felgekleurde attributen. Daartussen bewegen Iona Daniel, Rineke Roosenboom en muzikant Jonathan Bonny. Net als het decor, valt ook dit drietal op; met kleuren, glimmende outfits en glitters. Met een glimlach en de woorden 'Vanavond is alles waar, dat is de afspraak' weten deze makers het publiek te ontwapenen.
Deze avond mogen wij hun vrienden zijn
De vrouwen beloven ons dat zij ons vanavond gaan benaderen als hun beste vriend of dierbaar familielid. Die toewijding gaat ver. Ze besluiten zelfs om fragmenten uit hun dagboeken voor te lezen en daarmee hun kinderdromen te delen. Als ze de baas van de wereld zouden zijn, dan gingen ze iedereen verplichten om lief voor elkaar te zijn…
Wat komt er eigenlijk van alle plannen en de wereldvrede terecht als je eenmaal volwassen bent? Met muziek en woorden maken Jonathan, Rineke en Iona een opsomming van wat er allemaal gaande is op onze planeet. We kennen het verhaal, de klimaatcrisis en natuurrampen halen nog steeds het nieuws, maar wie durft eigenlijk de verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van de hele wereld?
"With great power comes great responsibility" - Spiderman als inspiratie
Wereldleider zijn en beslissingen mogen nemen, dat klinkt mooier dan het is. Als je een keuze moet maken voor het voortbestaan van de wereld, dan moet je namelijk verder denken dan jouw eigen belangen of die van jouw familie; daar komt een grote verantwoordelijkheid bij kijken. Dat is precies waar Spiderman ook tegenaan loopt, stellen Rineke en Iona. Hij heeft een gave, maar moet daar ook mee leren omgaan. Die verantwoordelijkheid kan een enorme last zijn.
In plaats van verantwoordelijkheid nemen, zijn wij als mens eerder geneigd om toe te kijken. Als het om de aarde gaat, is 'niets doen' echter geen optie; simpelweg omdat er bijna geen tijd meer is. We moeten dus 'iets', maar wát? Is de mensheid eigenlijk wel in staat om de wereld te redden? De noodklok voor het klimaat staat al bijna op twaalf uur en het onheil is dichterbij dan ooit. Wij zijn nu met teveel mensen en als dat zo doorgaat, staan er nieuwe generaties op – nog veel meer mensen – die nog meer willen. "Dan staan ze daar maar te kijken, want er is niks," luidt de bittere conclusie.
Een radicale oplossing: laten we stoppen met de mensheid…
Onze nieuwe vrienden op het podium zijn wél bereid om de verantwoordelijkheid voor de aarde te nemen, omdat ze hun reptielenbrein hebben uitgeschakeld: het oer-instinct. Dat zorgt ervoor dat ze deze situatie, in tegenstelling tot ons, rationeel kunnen benaderen. Volgens hen neemt de mensheid, met onze drang naar 'altijd meer', zoveel ruimte in dat de wereld uitgeput raakt. Die ruimte komt weer vrij als wij niet meer zouden bestaan. Het komt er dus op neer dat de mensheid gaat uitsterven. Dat is de enige manier om de aarde en alle andere levensvormen weer in balans te krijgen.
Moet je daarvoor, zoals de titel van deze voorstelling suggereert, alle kinderen vermoorden? Of mensen stiekem onvruchtbaar maken door een vaccin toe te dienen, zonder erbij te vertellen wat de échte werking is? Beslist niet. Toch is het nodig dat de mens zich niet meer gaat voortplanten en dat doen we, hoe paradoxaal dit misschien mag klinken, uit liefde voor het leven. Als allerlaatste generatie – als er geen kinderen worden geboren – krijgen wij het allemaal goed. Er zal genoeg voedsel zijn en wij kunnen bewust genieten van al het moois wat er op de wereld groeit en leeft. Een ander gevolg is dat wij steeds zeldzamer worden en daardoor steeds waardevoller voor elkaar.
"Wie van jullie heeft kinderen?" vragen de theatermakers aan het publiek. De mensen die hun hand opsteken, lijken in de minderheid. Er volgen meer vragen en deze zijn op allerlei manieren te bekijken. Als je vader of moeder bent, kun je je dan voorstellen hoe jouw leven zou zijn zonder kind? En als je geen kind hebt, kun je je dan voorstellen hoe je leven zou zijn met kinderen? Als je als mens niet zou bestaan – omdat je niet geboren bent – mis je dan iets?
Ook zonder kinderen kunnen prachtige families ontstaan
In plaats van 'kinderen nemen' pleiten Rineke en Iona ervoor om onze focus te verleggen naar de mensen om ons heen: de 'extended family'. Je kunt namelijk ook een familieband opbouwen met personen die biologisch gezien geen familie zijn, zoals een buurman en de mensen die vanavond in deze theaterzaal zitten. Vanaf nu kunnen we er voor elkaar zijn en daarmee onze familie uitbreiden. Tot de dag aanbreekt waarop de laatste mens is verdwenen…
De makers van Kill All Kids laten een donker toekomstscenario zien, waarin zo'n beetje alle ellende door de mens is veroorzaakt. Toch blijft hun compassie voor het publiek voelbaar en dat geeft lucht. Even kan de wereld rustig ademhalen. De mensheid is overbodig geworden, maar de menselijkheid blijft.
Makers
Iona Daniel: concept, tekst en spel
Rineke Roosenboom: concept, spel en muziek
Jonathan Bonny: muziek en spel
Alexandra Broeder: regie
Foto bij dit artikel
© Ben van Duin
Voorstelling Kill All Kids van Iona en Rineke, in coproductie met Orkater
Aangeleverd door Jonge Harten
Nog even dit
Onze artikelen zijn gratis en zullen nooit achter een betaalmuur verdwijnen. Voor theatermakers willen wij een onafhankelijk en levendig platform bieden: voor nu en in de toekomst. Donaties zorgen ervoor dat wij op lange termijn kunnen blijven investeren in het platform Theater050 en dat verhalen over theaterproducties belicht worden.
Betalen kan via onderstaande knop en je mag het bedrag zelf kiezen.
Bedankt voor je steun!
Kies het bedrag en doneer
Verlies zorgt voor een vicieuze cirkel
Ingrid de Vries
Verhalen
Een klein moment van verandering
Ingrid de Vries
Verhalen
