Zaterdag 11 december breekt aan. De avond ervoor de allerlaatste versie van de lijst met reserveringen bijgewerkt en uitgeprint. Ruim honderddertig mensen! Veruit de meeste mensen komen als stel. Een aantal alleen en er zijn enkele gezelschappen van drie of vier personen. Dat klinkt niet heel spectaculair veel, maar zet die allemaal maar eens op anderhalve meter. Dan is zelfs de A-kerk toch echt flink gevuld.
Dag 2 verloopt heel anders. De sfeer is nog steeds goed, lief, verwachtingsvol en energiek. Werken met Manuel is volgens Jonathan tenslotte altijd 'a lot of fun'. De bizarre outfits, plak- en laknagels, frutsels en prutsels zijn er nog steeds. Maar werken met Manuel is ook kolere hard werken. Voor mij dan althans.
Het is einde november. Wat betekent dat wij met onze muzikale theatervoorstelling ‘Courtisane’ praktisch de gehele tournee door stad en ommeland hebben volbracht. Telkens weer was het spannend. Mogen we niet of mogen we wel? En zo ja: onder welke condities?
Ik ben door ene Jonathan Bonny, artistiek flink aan de weg timmerend onder artiestennaam JÓRMA, via Facebook benaderd. Of ik wil meewerken aan een videoclip. Hij maakt er in totaal negen, twee zijn voltooid en staan al online en dit wordt zijn derde. De titel wordt 'Grindr Diaries'.
Op een zonnige herfstmiddag zit ik binnen, op een stoel in de donkere bovenzaal van het Grand Theatre. Alleen op het toneel is licht te bespeuren, grotendeels afkomstig uit de oranje verlichte bankjes die op het podium zijn neergezet. Er is rook, veel rook. Mensen gehuld in badjassen. Er wordt gefilmd. Op de stoel naast mij zit Jonathan Bonny. Die vertelt graag meer over het ontstaan van dit project: de videoclip 'Grindr Diaries'. Ondertussen worden op het podium de allerlaatste beelden vastgelegd...
De uitdaging gaat beginnen: een marathon-theatervoorstelling van ruim vijf uur! Die uitdaging heet Trojan Wars. Een productie van Het Nationale Theater (HNTjong) en onderdeel van Theaterfestival Jonge Harten 2021. Officieel begint de voorstelling om 17.00 uur, maar enkele dagen geleden kreeg ik de uitnodiging om vooral ook de 'experience' vooraf niet te missen in de diverse foyers. Aanvang: 16.15 uur. Het einde van de voorstelling staat gepland om 22.15 uur.
Dat rijmt: de aanwezigheid van de Goedheiligman in ons land werkt aanstekelijk. Ik neem een flinke duik in de programmering van het Jonge Harten Festival. Een negendaags theaterfeest met als missie en visie: een betere toekomst door het verenigen van de nieuwe generatie door middel van theater. Want als er een groep is die het verschil kan maken, dan is het de nieuwe generatie (12-29 jaar). Het thema van deze editie 2021 is 'Future is coming'.
Ondanks dat ik mijn halve leven in Groningen woon, brengt het toeval mij weleens naar een plek in de stad waar ik nog niet eerder ben geweest. Een mailtje in onze redactie-inbox, verzonden door Sophie Laurence van theaterduo Roes, zorgt voor de nodige actie. Camera, schrijfblok en QR-codes worden ingepakt om een verslag te maken over het dubbelprogramma van Roes en Ruth Elings in Le Petit Théâtre. Twee totaal verschillende voorstellingen, zo op het eerste gezicht. Of toch niet?
Op exact hetzelfde tijdstip waarop Mark & Hugo Nederland weer in de lock-down-strafhoek zetten, beleven een honderdtal mensen de première van Jannie & Rika in het blijspel 'Meepesaant Groningen'. De plaatsnaam is van belang omdat de originele versie van 'Meepesaant' zich in Tilburg afspeelt. Met Tilburgse straatnamen, Tilburgse specialiteiten, een zwaar Tilburgs accent en Tilburgse humor.
Ik ga naar Simplon. Daar wordt de filmregistratie van het verhaal van Mulu Glas vertoond. En ik ben uitgenodigd. Simplon… Ik ben er één keer eerder geweest. Een goede kennis speelde basgitaar en nodigde mij uit voor een soort jamsessie-estafette. Een flinke band, steeds in wisselende samenstelling, speelde een hele avond door. Steeds als een percussionist, toetsenist, bassist of wat voor -ist dan ook opgebrand dreigde te raken of het repertoire van een zanger/zangeres uitgeput, stond er een vers exemplaar klaar om in te springen.
31 oktober 2021 is voor menig K3 fan een dag met een donker randje om de toch altijd zo vrolijke en kleurige groep. Vandaag is de allerlaatste show van Klaasje Meijer (ja, het is weer de blonde die de fakkel doorgeeft). Ik ben benieuwd wat ik ga aantreffen bij dit laatste optreden van de Dromen tour, die helemaal in het teken staat van het afscheid van Klaasje.
Eens in de zoveel tijd beleef je een voorstelling waar je in wilt springen. Deel van uit wilt maken. Een brief opbrengen of zo: graag! Een uur stilstaan in het decor: nou en of!! Ik hoef er niet eens iets voor te hebben, ben je mal…
Een lekkere compacte kop voor een verslag van een theatervoorstelling. Nee dus, maar wel een die de lading dekt. Ik ben te gast in het Grand Theater bij de voorstelling 'Happy Hour' van Mugmetdegoudentand. Ook al zo'n lekkere compacte naam voor een theatergezelschap. Nee dus, maar wel een die beklijft. Het is lang geleden dat ik iets van hen heb beleefd. Veel te lang, dus nu ze bij mij om de hoek spelen en ik zelf een avond vrij ben, mag en kan ik een hernieuwde kennismaking niet laten schieten.
In de zestiende eeuw schreef de Franse Renaissanceschrijfster Louise Labé haar gedichten: geen brave poëzie, maar vurige sonnetten. Datzelfde geldt voor de voorstelling 'Courtisane' van Schout Bij Nacht. In de Mariakerk in Krewerd belichten Redmer Stamhuis, Bas Meekhof en Dio van Velden de veelzijdigheid van Louise Labé: niet braaf, maar vurig.
Lang, te lang, geleden kon ik mijn tanden zetten in een verslag voor Theater 050. Over de afgelopen anderhalf jaar ga ik het dus niet hebben. Noch over de nieuwe regels, voorwaarden en wat al niet meer waarop 'we weer mogen'. Buitel allemaal maar heerlijk over elkaar heen. Ik wil er een fijn verslag van maken.
Christopher is vijftien jaar, drie maanden en twee dagen als hij in een eigenaardige situatie terechtkomt. Op het grasveld van zijn buurvrouw ligt een zwarte hond. Van bovenaf bekeken, lijkt het alsof het dier wil wegrennen, maar dat zal nooit meer gebeuren. De hond is dood. Vermoord. Er steekt een grote riek uit zijn rug. Het hemd van Christopher is besmeurd met bloed. Deze ietwat lugubere eerste scène blijkt het begin van een reeks onverwachte gebeurtenissen.
Als alles afgelopen is en ik mijn VR-bril en koptelefoon heb ingeleverd, blijf ik een tijd nadenken over menselijk gedrag en de Groningse politiek. Eigenlijk zou deze productie verplichte kost moeten zijn voor beleidsmakers en raadsleden. Zonet heb ik rondgedwaald in 'Wildpark de Pionier', oftewel de Vloeivelden: een natuurgebied rondom de voormalige Suikerfabriek. Het is de eerste keer dat ik hier ben geweest. Toch moet ik afscheid nemen. Of is er een andere weg?
Vanaf een tribune in de buitenlucht kijkt het publiek uit op een zandkleurig vlak. Met een beetje fantasie kun je je verliezen in een woestijnlandschap, mits je het Hollandse weer kunt negeren. Regen... Het geritsel van onze poncho's gaat op in meeslepende muziek. Vanaf dat moment is het podium voor het Hongaarse circusgezelschap Recirquel.
Vlak voordat de voorstelling begint, sta ik nog even in de tuin van VRIJDAG Muziekschool te praten, met bekenden en mensen die ik minder goed ken. Zo'n woordenuitwisseling verloopt makkelijk en vanzelfsprekend. Nog geen vijf minuten later is de situatie totaal anders...
Het is een warme zaterdagmiddag als ik aanbel bij balletschool La Danse. Bas Meekhof, gehuld in zwarte kledij, doet de deur voor mij open. Hij zet een stoel voor mij klaar in de oefenruimte waar het, tot mijn verrassing, naar kip ruikt. In de ene hoek van de zaal, zit Dio van Velden achter een typmachine. Hij trekt hoge laarzen aan met gedurfde hakken. Aan de andere kant zit Redmer Stamhuis. Naast hem staat een grote emmer: ongetwijfeld gaat er iets met de inhoud gebeuren...
© 2018-2024 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement