Door te bloggen voor Theater 050 combineert Ingrid twee passies: schrijven en theater. Het liefst schrijft zij verhalen, blogs en columns. Ook is zij regelmatig in een Groningse theaterzaal te vinden.
Naast het bijwonen van voorstellingen, doet Ingrid graag mee aan mooie projecten en ze hoopt in de toekomst zelf een cabaretprogramma te maken. Schrijven voor Theater 050 biedt haar een mooie manier om podiumkunsten te kunnen duiden. Ze is ervan overtuigd dat een goede voorstelling haar blik op de wereld kan verbreden en neemt jou graag mee in haar theaterbeleving.
Website Ingriddevries.com
Een zakenman, een chef-kok, een onroerend goed-magnaat, een couturier en een circusdirecteur. Tussen deze beroepsoefenaars in de voorstelling 'ketchup' lijken weinig overeenkomsten. Toch zijn zij allemaal beroemd, succesvol en rijk. Maar vooral: ze delen dezelfde fetisj. Hun hele leven staat in het teken van ketchup. Deze fetisj lijkt door de maatschappij te worden geaccepteerd. In ieder geval gedoogd. Dan slaat het noodlot toe…
Hoe is het om aan buitenstaanders te vertellen hoe je in het leven staat, als jouw naam, identiteit en gedachten geheim moeten blijven? Twee Iraanse kinderen maken een moedige keuze. Samen met theatermaker Nastaran Razawi Khorasani nemen zij ons mee naar hun wereld. Via een haperende telefoonverbinding zijn hun stemmen te horen. Daarmee geven zij woorden aan hun persoonlijke verhalen die voor de meeste mensen verborgen blijven.
Hoe ga je verder na een groot verlies? Of is 'verdergaan' te makkelijk gezegd als er een dierbare is overleden en niks meer hetzelfde is? Dat ieder gezinslid een eigen rouwproces doormaakt, laten de makers van 'Verdriet is het ding met veren' zien. Deze voorstelling kent een hartverscheurend verhaal. Tegelijkertijd zijn er liefdevolle herinneringen én een kraai die allesbehalve voorspelbaar is…
Wanneer heb je voor het laatst iets voor de allereerste keer gedaan? Die vraag kwam bij mij op toen wij door een onbekend deel van de stad fietsten. Gewoon in Groningen, maar dan zonder strakgemaaide bermen, gele klinkers of gedesignde gebouwen of rechthoekige tuintjes. Op het terrein stond een vrachtwagen geparkeerd. Al een behoorlijke tijd. Het gras dat eromheen groeide, had al bijna de laadruimte bereikt. Op deze plek was ik voor het eerst. Samen met de productiegroep van een nieuwe theatervoorstelling: 'Vlucht van Omid'.
Drie kwartier lang mogen we op reis. Het belooft een korte, maar spannende trip te worden. We gaan Alice in Wonderland achterna die in een andere wereld terechtkomt: vol abstracte vormen, intense kleuren en nieuwe belevenissen. In deze wereld heeft de Vlaamse theatermaker Benjamin Verdonck alle touwtjes in handen. Letterlijk.
Op dag zes van festival Noorderzon heb ik een kaartje op zak voor TAPASx. Kenmerkend aan deze theaterbeleving is dat het publiek niet anderhalf uur lang stil in een zaal hoeft te zitten. We pakken onze fiets om mensen in Groningen te ontmoeten die bezig zijn met een andere manier van wonen en/of leven. Bij het verzamelpunt, aan het begin van het Noorderzon-terrein aan de Moesstraat, krijg ik een folder in mijn hand gedrukt. Met daarin de tekst: "Met TAPASx neemt Buro Mix je mee langs verhalen van Groningers die alternatief leven of tegen maatschappelijke structuren aanschoppen. Hoe kunnen we op een andere manier met elkaar omgaan?"
In het Noorderplantsoen is het zonnig en licht. Die beleving gaat binnen een half uur veranderen… Ik sta niksvermoedend te wachten bij locatie 'De Vliegende Vis', waar straks een scène uit Narrow Spaces wordt uitgevoerd: een nieuwe voorstelling van moON productions die nu nog volop in ontwikkeling is. Bijzonder is dat het Noorderzon-publiek op die manier een indruk krijgt van het maakproces.
Vier jaar geleden ondernam Tjerk Ridder een intensieve reis. Met zijn ezel Lodewijk maakte hij een voettocht van ruim 1200 kilometer, van Parijs naar Groningen. Bijna iedere dag verbleven zij op een andere plek. Het leidde tot vele ontmoetingen en nieuwe inzichten over solidariteit. Na drie maanden werd de Martinitoren bereikt. Daarmee kwam de reis tot een einde, maar het verhaal blijkt nog niet afgelopen…
Het Groninger Studenten Toneel viert feest: de vereniging bestaat vijf jaar! De naam GST bestaat al negentien jaar. Hoe zit dat? Wie zijn de leden, wat houdt hen bezig en wat heeft deze groep eigenlijk met weerwolven? Ik mag aanwezig zijn bij een aantal lustrum-activiteiten en krijg antwoord op deze vragen.
Een carrière als psycholoog en theatermaker? Renie Bahlmann doet het. Ze maakt een kleinkunstvoorstelling die haar de mogelijkheid biedt om solo te schitteren. Toch maakt zij een andere, verrassende keuze. In plaats van zelf op het toneel staan, laat Renie haar voorstelling uitvoeren door zes andere spelers die zij regisseert vanuit Vrijdag Regieopleiding. Hoe verloopt het maakproces? Ik ga het beleven.
Het leven is een aaneenschakeling van keuzes. Daar ben je als mens zelf verantwoordelijk voor. Toch? Joachim Rümke gaat een gewaagd experiment aan: hij geeft zijn levenskeuzes uit handen. Vanaf nu mag het publiek alles voor Joachim bepalen en een levenspad voor hem uitstippelen. Op papier lijkt dat een aantrekkelijk idee, maar gaat zoiets ook werken in de praktijk?
Op een frisse dinsdagavond dwalen wij rond bij O.J.S. De Petteflet, in de Groningse wijk Kostverloren. Hier repeteert de musicalgroep van Kabaal Muziektheater. De voordeur is dicht. We moeten in een ander deel van de school zijn. Door de muziek te volgen die verderop in het pand klinkt, wordt de juiste locatie gelukkig snel duidelijk. We ontdekken een open deur en worden vervolgens welkom geheten. De toegangspoort naar 'Fantasia' is gevonden…
"I cum in peace," klinkt het in het Grand Theatre. Een knipoog naar een geslaagde bevruchting. We zoomen in op het embryo dat vredig verder groeit in de warme baarmoeder; volledig onbewust van de buitenwereld. Nu ontwikkelt het zich in alle vrijheid, want alles ligt nog open. Op dit moment is het niet duidelijk of de toekomstige baby mannelijk, vrouwelijk of x wordt. Wat gaat er veranderen zodra we dat weten?
Een podium dat bezaaid is met witte touwen en grijze buizen, theatermakers die klaarstaan om meer te vertellen over hun komende voorstelling 'Life & Times' en twee performers die voor het eerst 'scènes in wording' tonen aan het publiek. Onze reacties worden door het team van ShELFISH nauwlettend in de gaten gehouden. Dinsdag 29 maart staat in het teken van de derde bijeenkomst van 'Fish Talks'. Het belooft een intensieve avond te worden.
We leven in een bijzondere tijd waarin we nog weinig zelf hoeven te doen. Koken, schoonmaken, de hond uitlaten, een kind voorlezen... Vrijwel alles wat denkbaar is, kun je uitbesteden. Wat gebeurt er eigenlijk als je ervoor kiest om het maken van een voorstelling uit handen te geven? Joeso Peters, Zen Roorda, Tim Verbeek en Raymond Muller van Illustere Figuren gaan dit theatrale experiment aan.
Als redactielid help je mee om theaterprojecten in de spotlights te zetten, door middel van verslagen, interviews, columns en reportages. Heb je een liefde voor het theater en ben je bereid om in het achterliggende verhaal van een voorstelling te duiken? Wil je jouw schrijf- of videotalent verder ontwikkelen en als vrijwilliger meehelpen om het platform Theater050 te versterken? Dan willen wij jou graag beter leren kennen.
Op een zonnige herfstmiddag zit ik binnen, op een stoel in de donkere bovenzaal van het Grand Theatre. Alleen op het toneel is licht te bespeuren, grotendeels afkomstig uit de oranje verlichte bankjes die op het podium zijn neergezet. Er is rook, veel rook. Mensen gehuld in badjassen. Er wordt gefilmd. Op de stoel naast mij zit Jonathan Bonny. Die vertelt graag meer over het ontstaan van dit project: de videoclip 'Grindr Diaries'. Ondertussen worden op het podium de allerlaatste beelden vastgelegd...
Ondanks dat ik mijn halve leven in Groningen woon, brengt het toeval mij weleens naar een plek in de stad waar ik nog niet eerder ben geweest. Een mailtje in onze redactie-inbox, verzonden door Sophie Laurence van theaterduo Roes, zorgt voor de nodige actie. Camera, schrijfblok en QR-codes worden ingepakt om een verslag te maken over het dubbelprogramma van Roes en Ruth Elings in Le Petit Théâtre. Twee totaal verschillende voorstellingen, zo op het eerste gezicht. Of toch niet?
In de zestiende eeuw schreef de Franse Renaissanceschrijfster Louise Labé haar gedichten: geen brave poëzie, maar vurige sonnetten. Datzelfde geldt voor de voorstelling 'Courtisane' van Schout Bij Nacht. In de Mariakerk in Krewerd belichten Redmer Stamhuis, Bas Meekhof en Dio van Velden de veelzijdigheid van Louise Labé: niet braaf, maar vurig.
Christopher is vijftien jaar, drie maanden en twee dagen als hij in een eigenaardige situatie terechtkomt. Op het grasveld van zijn buurvrouw ligt een zwarte hond. Van bovenaf bekeken, lijkt het alsof het dier wil wegrennen, maar dat zal nooit meer gebeuren. De hond is dood. Vermoord. Er steekt een grote riek uit zijn rug. Het hemd van Christopher is besmeurd met bloed. Deze ietwat lugubere eerste scène blijkt het begin van een reeks onverwachte gebeurtenissen.
Als alles afgelopen is en ik mijn VR-bril en koptelefoon heb ingeleverd, blijf ik een tijd nadenken over menselijk gedrag en de Groningse politiek. Eigenlijk zou deze productie verplichte kost moeten zijn voor beleidsmakers en raadsleden. Zonet heb ik rondgedwaald in 'Wildpark de Pionier', oftewel de Vloeivelden: een natuurgebied rondom de voormalige Suikerfabriek. Het is de eerste keer dat ik hier ben geweest. Toch moet ik afscheid nemen. Of is er een andere weg?
Vanaf een tribune in de buitenlucht kijkt het publiek uit op een zandkleurig vlak. Met een beetje fantasie kun je je verliezen in een woestijnlandschap, mits je het Hollandse weer kunt negeren. Regen... Het geritsel van onze poncho's gaat op in meeslepende muziek. Vanaf dat moment is het podium voor het Hongaarse circusgezelschap Recirquel.
Vlak voordat de voorstelling begint, sta ik nog even in de tuin van VRIJDAG Muziekschool te praten, met bekenden en mensen die ik minder goed ken. Zo'n woordenuitwisseling verloopt makkelijk en vanzelfsprekend. Nog geen vijf minuten later is de situatie totaal anders...
Het is een warme zaterdagmiddag als ik aanbel bij balletschool La Danse. Bas Meekhof, gehuld in zwarte kledij, doet de deur voor mij open. Hij zet een stoel voor mij klaar in de oefenruimte waar het, tot mijn verrassing, naar kip ruikt. In de ene hoek van de zaal, zit Dio van Velden achter een typmachine. Hij trekt hoge laarzen aan met gedurfde hakken. Aan de andere kant zit Redmer Stamhuis. Naast hem staat een grote emmer: ongetwijfeld gaat er iets met de inhoud gebeuren...
Onlangs maakte regisseur Mart van Berckel een radicale keuze. De performance 'All THAT FOLLOWS. A Symphony' die hij heeft ontwikkeld met choreograaf Angela Herenda zal niet worden gebracht als theaterstuk, maar als video-installatie. Voor Mart betekende dit dat hij zich moest toewijden aan een nieuwe uitingsvorm. Met als extra uitdaging: hoe zorg je ervoor dat een bepaalde sfeer online op de juiste manier overkomt? Samen met zijn team heeft hij gewerkt aan een ingewikkelde puzzel.
Een man is verdwaald, omdat hij per ongeluk op een onbekende plek is beland. Of is hij hier toch al eerder geweest? Kan een plek zomaar 'weg' zijn? Hoe komt die man eigenlijk in deze situatie terecht? Komt het door het verbreken van zijn relatie of toch door iets anders? De voorstelling 'Zwarte Lente' belicht een plotselinge breuk tussen twee geliefden. Achter dit thema blijkt echter een groter onderwerp schuil te gaan...
Drie avonden lang zijn in totaal maar liefst twaalf theatergezelschappen te zien, telkens op een geheime locatie in de stad. Hun voorstellingen werden speciaal gemaakt of aangepast voor Het Verbond Groningen. Er zijn vier verschillende routes, met ieder drie performances. Wij lopen of fietsen mee met deze routes. Ikzelf begin comfortabel in de binnenstad. Met optredens van Ada and Olympia, Het Peloton en Jan Veldman.
Voor de derde keer op rij wordt de Stadsschouwburg een week uitgeleend aan bewoners uit een Groningse wijk. In deze editie van De Wijk De Wereld wordt Beijum uitgelicht: een wijk met vele bijnamen en een schat aan verhalen. De dromen, ideeën, belevenissen en gedachten van de bewoners zijn omgezet naar een voorstelling.
"Ni hao!" Een enthousiaste groep mensen begroet het publiek. We antwoorden voorzichtig 'Hallo' terug. We zijn live verbonden met de hoofdstad van Taiwan. Vanuit Nederland ligt Taipei op ongeveer twaalf uur vliegen en het is daar zes uur later. Ondanks het grote verschil in tijd en afstand, ontmoeten Groningen en Taipei elkaar. Hier en nu. Ons contact lijkt op dit moment vanzelfsprekend, maar hier is veel aan vooraf gegaan.
In 2018 ging 'One Million People And Me' op Noorderzon in première. Twee jaar later staat deze voorstelling geprogrammeerd op het Noorderzomerfestival. Op het achterliggende thema, suïcide, rust een taboe. Theatermaakster Veerle van Overloop wil hierover het gesprek aangaan. Zij heeft bewust voor verschillende uitingsvormen gekozen, waaronder een audiotour, want: "Je moet in beweging zijn. Dat doet iets met het verhaal dat je binnenkrijgt."
Danser en choreograaf Juersson Hermanus werkt dit jaar voor de eerste keer mee aan De Wijk De Wereld. Samen met zeven bewoners uit de wijk Beijum ontwikkelt hij een dans. Dat is een intensief en inspirerend proces. Juersson vertelt over zijn drijfveren en over de manier waarop hij zijn dansgroep stap voor stap richting de Stadsschouwburg laat bewegen.
Vanmiddag ga ik weg. Naar mijn droombestemming. Het startpunt voor mijn grote reis is 'Anywhere But Here'. Een pop-up reisbureau, dat tijdens het Noorderzomerprogramma is gevestigd aan de Oude Kijk in't Jatstraat. 'Anywhere But Here' is niet zomaar een reisbureau. Hier kun je namelijk een enkele reis boeken naar jouw ideale wereld.
Op vrijdag 24 april is Mads Wittermans, door middel van een livestream, te zien in het Grand Theatre. Hij speelt dan zijn spraakmakende voorstelling 'A Hard Day's Night': een bewerking van de gelijknamige voorstelling van mimegroep Nieuw West.
We zien een scène van een gesprek tussen vader en dochter. Hij wil haar vertellen dat hij uit het leven wil stappen: "Het is niet dat ik dood wil. Het is meer dat ik het leven niet meer aankan." Dit zijn de woorden van Johan. Op 14 mei 2019 stapte hij onder begeleiding uit het leven. Hij was toen 62 jaar. Zijn aangrijpende levensverhaal wordt verteld door theatergroep Foolcolor. Wat betekent het voor regisseur Ine Paulien Weijer en actrice Daniella Chasseur om deze voorstelling te maken?
Eind maart toonde het Grand Theatre de dansvoorstellingen 'The Dog Days Are Over' en 'Sweat Baby Sweat' van Jan Martens: niet in de theaterzaal, maar online. In een skypegesprek gaat Jan Martens in op het maakproces van deze producties en vertelt hij hoe hij als choreograaf aankijkt tegen de huidige ontwikkelingen. Momenteel gaan we door een periode waarin aanrakingen niet meer vanzelfsprekend zijn. Welke impact heeft dat op zijn werk en de toekomst?
Door de corona-maatregelen zijn alle theaters dicht tot 1 juni. Voor theaters, gezelschappen en theaterbezoekers is dit een vreemde tijd: voorstellingen worden uitgesteld of gaan helemaal niet meer door. Gelukkig zijn sommige voorstellingen online te bekijken. Dit overzicht wordt in april verder aangevuld.
3 maart is een bijzondere dag voor De Wijk De Wereld. De Groningse wijk Beijum krijgt symbolisch de sleutel aangereikt van de Stadsschouwburg. De bewoners nemen - samen met theatermakers, muzikanten en choreografen - in juni de schouwburg over om op ontdekkingsreis te gaan en de buurt samen te brengen.
"Elf nationaliteiten en vier continenten," vertelt theatermaakster Joy Delima trots aan het publiek, terwijl ze de resultaten van haar DNA-onderzoek doorneemt. Heeft ze daarmee hét antwoord op de vraag: wie ben ik eigenlijk? Joy lijkt hierover te twijfelen. Via haar 'Stamboom monologen' neemt zij ons mee in haar zoektocht. Naar haar jeugd, het heden, naar 13 februari 2018 en zelfs helemaal terug naar de zeventiende eeuw. Ze doet daarbij een aantal ontdekkingen die niet alleen voor haarzelf pijnlijk zijn...
Danser en choreograaf Mohamed Yusuf Boss werkt in de Nieuwe Kerk aan 'AFAR': een voorstelling over ontmoetingen, verhalen en perspectieven. Waarom heeft hij voor deze bijzondere locatie gekozen en hoe is deze voorstelling ontstaan? Wij kijken mee met de eerste repetitie in de kerk.
Heb je een liefde voor het theater en ben je bereid om in het achterliggende verhaal van een voorstelling te duiken? Wil je jouw schrijftalent verder ontwikkelen en meehelpen om Theater 050 als platform te versterken? Dan willen wij jou graag beter leren kennen.
De zeventienjarige Raf zit vast in de tijd. Hij ziet hoe de mensen om hem heen steeds ouder worden. Ondanks dat hij precies weet wat er in hen omgaat, slaagt hij er niet in om contact te kunnen maken. Zelfs zijn grote liefde is niet in staat om Raf te kunnen horen. Lukt het hem om uit deze eenzame situatie te komen?
Een omvangrijk boek navertellen; vol personages, intriges, oorlog, vrede, uitgebreide kostuums en spectaculaire landschappen... Je zou verwachten dat dit op een grootse manier wordt aangepakt: met een grote groep acteurs, vele kledingwissels en enorme decorstukken. Verrassend genoeg verloopt de voorstelling 'Oorlog en Vrede' totaal anders.
Door middel van dans, bizarre trucs en persoonlijke monologen stellen tien spelers zich aan ons voor. De grote vraag is: laten deze mensen zichzelf zien of tonen zij een persoon die aansluit bij een verwachtingspatroon? Wat doen wij eigenlijk zelf als we ons in een bepaald hokje bevinden? Zorg je er dan voor dat je daar uitbreekt of kies je ervoor om te blijven zitten waar je zit?
Terwijl ik mijn ogen sluit, word ik naar een andere plek gebracht. Daar vindt een kort ritueel plaats. Rondom mij beweegt iemand, ik hoor zachte geluiden en ik krijg een klein pakketje aangereikt: mijn nieuwe huid. Het is tijd om te veranderen. Voor even.
De gletsjers smelten, de aarde warmt op en alle bronnen raken uitgeput. Wat betekent het voor ons als het noodlot toeslaat? Sommige mensen bereiden zich voor op een ramp, bouwen een degelijke schuilplaats en slaan voedsel in. Theatermakers Iona en Rineke komen tot een andere, radicale oplossing voor de wereld. Met liefde staan zij klaar om onze verantwoordelijkheid over te nemen.
Een jonge vrouw verliest haar zusje als gevolg van een fataal ongeluk. Ze probeert wanhopig te reconstrueren wat er precies is gebeurd. Iedere nacht opnieuw. Hoe ga je verder na zo'n afschuwelijke gebeurtenis? De voorstelling 'Zusje' maakt de gevolgen van verlies invoelbaar.
Drie mensen vertellen op inspiratiefestival 'Let's Gro' over de gevolgen van de oorlog op hun leven. Het lot heeft hen naar Groningen gebracht. Wat zij hebben meegemaakt, is moeilijk te bevatten. Toch heeft 'Het Lot' van Bab Ad-daar ook een hoopvolle boodschap.
Afgelopen voorjaar trok kunstenaarscollectief ZUHAUSE met hun camper UFO door Europa. Dat leverde de groep een schat aan ontmoetingen, indrukken, filmmateriaal, muziek en verhalen op voor hun project 'ÉLIËN'. Élénie Wagner blikt terug op deze intensieve tijd, maar kijkt ook graag vooruit. Wat zijn de plannen en welke ervaringen worden meegenomen naar het theater?
Emma Lesuis brengt het publiek naar Suriname, naar de voormalige plantage waar haar bet-bet-overgrootmoeder Zaïre Deimveld heeft geleefd en gewerkt. Aan de Commewijnerivier komt zij meer te weten over haar afkomst. Ook wordt Emma geconfronteerd met het slavernijverleden: wat is de impact op haar familie geweest en wat betekent dat voor ons?
Charlie telt de schooldagen, een voor een. Op dag 144 staat hij op het dak van de school. Ver beneden is het schoolplein en er is niemand die naar boven kijkt. Als hij nu springt, zal het pesten klaar zijn... In de Concertzaal van muziekschool VRIJDAG lijkt het publiek zijn adem in te houden.
Een foto, een ruzie tussen twee vriendinnen en een druk op de verzendknop: die combinatie kan grote gevolgen hebben. In 'Geh@ckt' laat theater De Steeg aan jongeren zien dat je met één klik meerdere levens ingrijpend kunt veranderen. Hoe heeft het zover kunnen komen en wat is daartegen te doen?
De digitale ontwikkelingen lijken eindeloos. Niet sterven door ouderdom, nooit meer een geliefde moeten missen en niet meer hoeven nadenken over privacy... Dat klinkt als science fiction, maar toch is deze tijd dichterbij dan je denkt. Willen we dat ook?
Ze was negen toen de Tweede Wereldoorlog werd beëindigd. Terwijl haar land de vrijheid vierde, stortte haar wereld in: zij werd buitengesloten op basis van haar huidskleur. Binnenkort brengt het NNT haar indrukwekkende verhaal op de planken: het leven van Winnie Mandela.
De Illustere Figuren spelen hun voorstelling op een ongebruikelijke Noorderzon-locatie: de raadszaal van het Stadhuis. Dit heeft alles te maken met het feit dat het vrouwenkiesrecht dit jaar honderd jaar van kracht is. Wat is er in al die tijd eigenlijk veranderd?
Is het mogelijk om mee te leven met een machine? Dat is slechts één van de vele vraagstukken van 'Uncanny Valley'. Deze voorstelling over robotica blijkt verrassend menselijk te zijn.
Vorig jaar bezocht Marijke Rasing nietsvermoedend een voorstelling op het festival Noorderzon. Een uur later liep ze stralend naar buiten. Wat was haar eigenlijk overkomen? Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ze dit jaar zelf op Noorderzon mag staan.
In een historische machinefabriek, middenin een groen landschap, laat het publiek zich opsluiten. Met een hoofdtelefoon op werpen wij een blik 'in de vitrine'. De grote vraag is: 'bekijken wij de spelers of worden wij bekeken?'
Wat gebeurt er als mensen uit de wijk de Stadsschouwburg een weekje mogen lenen? Heel veel; dat werd vorig jaar duidelijk bij De Wijk De Wereld. Het idee bleek voor herhaling vatbaar. Dit jaar brengen bewoners van de Korrewegwijk en De Hoogte hun wereld naar de schouwburg.
Verhuizen van de Randstad naar het noorden van Nederland is voor veel mensen een enorme beslissing; misschien wel de grootste uit hun hele leven. Elise van der Willik nam die stap, maar kreeg vervolgens te maken met nieuwe keuzes. Haar vraagstukken vormen nu een belangrijke inspiratiebron voor haar debuutvoorstelling 'Levenslijn'.
Na een lange reis door Europa komt kunstenaarscollectief ZUHAUSE thuis. In het Duitse Oldenburg staat de groep een tijdje stil. Een goed moment om met Élénie Wagner te praten over de laatste belevenissen, nieuwe plannen en de kilometerstand van camper UFO. Nog maar 130 kilometer te gaan...
Kunstenaarscollectief ZUHAUSE is alweer twee maanden met hun camper UFO onderweg om verhalen te verzamelen in Europa. Ze zijn nu in het hoge noorden, waar ze de Sami hebben bezocht: een ervaring die bijblijft. Als ik Élénie Wagner aan de telefoon krijg, bevindt de groep zich in het Zweedse Umeå en dat is eigenlijk niet de bedoeling...
Wat is 'normaal' en wat is vrijheid? Hoe kun je overleven als je niet weet wat de volgende dag gaat brengen? Wat is de scheidslijn tussen 'goed' en 'kwaad'? Bij 'Dansen met de vijand' komen deze vragen naar boven. Deze voorstelling bevat een aangrijpend, waargebeurd verhaal.
Kunstenaarscollectief ZUHAUSE reist rond door Europa om verhalen te verzamelen voor hun project 'ÉLIËN'. Inmiddels is de groep in Roemenië. Terwijl camper UFO hen verder transporteert, ergens tussen Boekarest en de Poolse hoofdstad Warschau, lukt het om contact te krijgen met Élénie Wagner. "De afgelopen weken zetten ons aan tot nadenken," vertelt ze, "er is superveel om voor te vechten".
Een man bevindt zich in een kubus en zingt: "Please let me in." Achter de denkbeeldige theatermuur, de begrenzing tussen speler en toeschouwers, kijkt het publiek toe. Deze voorstelling lijkt rustig te beginnen, maar schijn bedriegt. Deze avond zit vol verrassende wendingen.
Een maand geleden werd kunstenaarscollectief ZUHAUSE rond middernacht uitgezwaaid. De groep reist nu, samen met hond Antonio, drie maanden rond in een omgebouwde camper om verhalen in Europa te verzamelen. Waar zijn zij nu en wat houdt hen bezig?
Tijdens de voorstelling 'If you could see me now' zijn drie dansers voortdurend in beweging en speelt choreograaf Arno Schuitemaker met de verwachtingen van het publiek. Dit zorgt ervoor dat je als toeschouwer op het puntje van de theaterstoel blijft zitten.
Vorig jaar namen de makers van De Wijk De Wereld met een grote groep buurtbewoners de Stadsschouwburg over. Het publiek ging met hen mee op avontuur, langs alle hoeken en gangen van het theater. In juni gaat deze ontdekkingsreis verder en komen nieuwe verhalen tot leven. Op de allereerste lenteavond krijgen we - letterlijk en figuurlijk - verschillende voorproefjes.
Sinds februari van dit jaar reist dansfestival Moving Futures langs verschillende Nederlandse steden om spraakmakend werk te tonen van vijf landelijke productiehuizen: Dansmakers Amsterdam, Dansateliers, DansBrabant, Random Collision en De Nieuwe Oost. Groningen is de vijfde stad die het festival aandoet. Een heel weekend is Moving Futures te zien in het Grand Theatre. Wij zijn er op zondag bij en ontdekken dat de performances niet alleen over dans gaan, maar ook over grote onderwerpen...
Vier kinderen zitten verwachtingsvol op een bank. "Wordt het mooi?" fluistert de een. "Ik zie een poes!" roept een ander. "Een rups..." zegt de derde verwonderd. Ze lijken alle vier al gegrepen te zijn door de voorstelling. En dan moet deze nog beginnen... Dat belooft wat.
Drie dansers gunnen het publiek een blik in hun wereld. Meteen weet je: hier gaat iets bijzonders gebeuren. Maar wat precies? En wanneer? We wachten... Ons verlangen wordt op de proef gesteld. Of zien we toch iets anders?
Met ruim honderdveertig toeschouwers - het publiek in het Grand Theatre is persoonlijk door de mannen van Illustere Figuren geteld - zijn we onderweg. Waar we precies naartoe gaan blijft de vraag, maar het belooft een interessante reis te worden.
Gezelschap 'Teatro Bonobo' is helemaal uit Chili gekomen voor Noorderzon. Sterker nog: hun voorstelling 'Tú Amarás is voor het eerst in Europa te zien. De ingrediënten voor een onvergetelijke avond in het Grand Theatre lijken aanwezig, maar...
Tijdens de eerste week Noorderzon was het nogal koud in Groningen. De herfst leek in aantocht en dus ook de donkere dagen waar ik liever niet aan denk... Dat de duisternis ook een lichte kant heeft, bewijst de Belgische theatermaakster Sarah Vanhee.
Theatermaker Jaha Koo vertelt: "Toen ik Zuid-Korea verliet, had ik drie dingen bij mij: de kleren die ik aanhad, mijn laptop en... Een rijstkoker." Het is dan ook niet voor niks dat de rijstkoker, van het merk Cuckoo, een belangrijke rol speelt in de gelijknamige voorstelling 'Cuckoo'.
Hoe voelt het als je snakt naar nachtrust, maar niet de kans krijgt om toe te geven aan de slaap? Hoe neem je de wereld waar en wie ben je eigenlijk? Over dit soort vragen – en nog veel meer – gaat 'Valavond': een voorstelling op de grens tussen dag en nacht.
Sinds vandaag staat onze nieuwe site online. Waarom Theater 050?
De meeste theatervoorstellingen bekijk je binnen, tussen vier muren. Wat valt er eigenlijk te ontdekken als het podium naar buiten wordt verplaatst en de grens van een fysieke muur verdwenen is? Ik verliet de Groningse provinciegrens om een dag te kijken bij FestiValderAa: een festival in de Drentse natuur.
De Stadsschouwburg in Groningen vind ik een prachtige plek, maar is dit statige gebouw voor iedere Groninger toegankelijk? Niet altijd, denk ik. De Stadsschouwburg is immers geen buurthuis, waar iedereen zomaar kan binnenvallen. Alhoewel?
Een goed orkest bewonderen is een mooie ervaring. Alles hoort in orde te zijn: compositie, het geluid van alle afzonderlijke instrumenten en natuurlijk het spel van alle orkestleden. Wie zijn zij? De voorstelling 'Solo' toont de mens achter de muzikant.
Afgelopen Hemelvaartsdag kon je van alles doen: dauwtrappen, kerkdiensten bezoeken, met samengeknepen billen op de bank afwachten op hét verlossende nieuws (Hoera, Waylon haalde toch nog de finale van het Eurovisie Songfestival) of meedoen aan een heuse revolutie. Dat laatste heb ik gedaan, samen met een massa mensen. Locatie: een enorme schroothoop bij zonsondergang.
De herfst. Een prachtig seizoen. Mits het mooi weer blijft en het niet te hard waait. Weinig volwassenen hebben tijdens de herfst een alibi om ongestoord gek te doen. Tenzij je mee mag doen aan een project bij het Grand Theatre.
Het Noorderzon festival in Groningen is alweer afgelopen. Toch stuiter ik nog steeds een beetje na. Zoveel indrukken, zoveel mensen, zoveel geuren, zoveel moois, zoveel dingen die ik niet helemaal begrijp... Maar vooral: verwondering.
Zondagmiddag. In een studio van het Grand Theatre dansen we op keiharde techno alsof ons leven ervan afhangt. Ik ben boos op mezelf, omdat ik al lange tijd niets aan sport heb gedaan. Dan wordt de muziek stop gezet. "How long was this?" vraagt iemand dapper.
Als ik op het terrein van Noorderzon rondloop, dan beginnen er allerlei ideeën te borrelen. Dat komt vooral door de prachtige omgeving en de bijzondere mensen die ik mag ontmoeten.
Mijn respect voor mensen die écht kunnen dansen, wat bijvoorbeeld geldt voor de dansers bij gezelschap Noord Nederlandse Dans, is groot. Afgelopen vrijdag zat ik in de Stadsschouwburg om een voorstelling van het NND te zien: mijn allereerste keer.
© 2018-2023 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement